Łuszczyca jest jedną z bardziej rozpowszechnionych chorób skóry. Dotyka ok. 4% ludzi w Polsce. Charakteryzuje się raczej łagodnym, ale przewlekłym przebiegiem ze skłonnością do samoistnego ustępowania objawów. Nie jest chorobą zakaźną, lecz nieświadomość społeczeństwa i jego reakcje powodują, że często chorzy izolują się od otoczenia.
Wyróżnia się kilka typów łuszczycy. Do najczęściej występujących należy łuszczyca zwykła (90%) i łuszczyca paznokci. U niektórych chorych może pojawić się łuszczycowe zapalenie stawów. Często wykwity łuszczycy są mylone z wykwitami egzemy.
Mechanizm powstawania tej choroby nie został dotychczas rozpoznany, ale uważa się, że główną rolę odgrywa nieprawidłowo funkcjonujący układ immunologiczny. Czynnikami, które powodują nasilenie choroby, mogą być: stres (wielu chorych tak twierdzi), nieodpowiednia dieta (gluten zawarty w zbożach, konserwanty w żywności, niektóre warzywa i owoce, alkohol, itd.). Przyczyną mogą być również niektóre choroby trzustki i wątroby, problemy z trawieniem, a także grzyby Candida Albicans. Powodem zaostrzenia się choroby bywają też niewyleczone ogniska zapalne, oparzenia, niektóre lekarstwa oraz zmiany hormonalne. Łuszczyca jest chorobą dziedziczną.
Charakterystycznym objawem łuszczycy są wykwity różnej wielkości o barwie czerwonobrunatnej pokryte śnieżnobiałą lub srebrzystą łuską. W okresie zaostrzeń łuski obficie się złuszczają, a wykwity są wypukłe i rozognione. Najczęściej zajmują obszary ciała w okolicach kolan i łokci, owłosionej skóry głowy, a czasem pleców, klatki piersiowej, pośladków. Jednocześnie tym zmianom mogą towarzyszyć, w zależności od typu łuszczycy: łuszczycowe zapalenie stawów, uporczywy świąd i ból, łuszczyca paznokci, wysoka temperatura, osłabienie i inne przykre dolegliwości.
Leczenie dermatologiczne polega przede wszystkim na usunięciu łusek i zahamowaniu ich narastania. Do tego celu stosuje się różne maści i oliwy. Ponadto stosuje się kortykosteroidy, antybiotyki, fototerapię, fotochemioterapię oraz witaminy A i D3.
Łuszczycy nie można w pełni wyleczyć, lecz można minimalizować jej nawroty. W tym celu, oprócz powyższych porad, należy wspomagać organizm preparatami ziołowymi. Niestety, nie ma zbyt dużo ziół, które hamują choroby autoimmunologiczne, ale wspomagając pracę poszczególnych organów, poprawiamy stan zdrowia i nie dopuszczamy do nawrotów.
2 łyżki świeżych lub suszonych, rozdrobnionych kłączy rdestowca zalać dwiema szklankami przegotowanej wody. Zagotować i odstawić pod przykryciem na pół godziny.
Po przecedzeniu pić 4 razy dziennie po pół szklanki przez miesiąc. Potem zrobić przerwę w kuracji na dwa tygodnie.
1 szklanką wrzątku zalać 1 łyżkę rdestu. Odstawić pod przykryciem na pół godziny. Przecedzić.
Pić po pół szklanki dwa razy dziennie. Po miesiącu kuracji odstawić lek na 3 tygodnie, a potem znów podjąć kurację.
2 łyżeczki sproszkowanych nasion ostropestu zalewamy szklanką gorącej wody i pod przykryciem zaparzamy przez 15 min.
Dziennie pijemy od 1 do 3 szklanek naparu.
1 łyżeczkę rozdrobnionego korzenia lukrecji zalać szklanką gorącej wody i gotować przez pół godziny na wolnym ogniu.
Pić 2 szklanki odwaru dziennie Kuracji nie stosować dłużej niż 6 tygodni.
Po łyżce stołowej: korzenia lukrecji, liści pokrzywy, liści bobrka, korzenia arcydzięgla, korzenia łopianu, kłącza pięciornika, ziela drapacza, ziela skrzypu polnego, ziela rdestu ptasiego dobrze wymieszać. Łyżkę stołową mieszanki zaparzyć 1 szklanką wrzątku. Odstawić pod przykryciem na 3 godziny. Przecedzić.
Pić 3 razy dziennie szklankę ciepłego naparu na 20 min. przed jedzeniem.