Miód – wszechstronny środek leczniczy

Miód jest wysoce cenionym środkiem leczniczym. Jego właściwości zdrowotne były znane już w bardzo odległych czasach. Już 1550 lat p.n.e. zalecany był jako środek moczopędny, przeczyszczający, wzmacniający siły, w chorobach żołądka, w stanach zapalnych oczu, do gojenia ran, szczególnie po oparzeniach i do przyrządzania maści. Miód poprawia obraz morfologiczny krwi. Przyczynia się do uzupełnienia i wzrostu liczby czerwonych ciałek krwi, lecząc niedokrwistość. Działa korzystnie w terapii chorób kobiecych oraz schorzeń wątroby. Leczy skutecznie choroby nerek i moczowodów.

Rodzaje miodów

Miód akacjowy

W stanie płynnym miód ten ma barwę jasnosłomkową do zielonkawej. Czasami bywa bezbarwny, uważany jest za najjaśniejszy ze wszystkich miodów. Pod względem barwyi konsystencji przypomina syrop  cukrowy. Po skrystalizowaniu przyjmuje zabarwienie od białego do słomkowego.
Z uwagi na wysoką zawartość fruktozy bardzo wolno krystalizuje. W smaku jest bardzo słodki (również ze względu na dużą zawartość fruktozy, która jest cukrem o stopniu słodyczy w odniesieniu do sacharozy równym 1,7), lekko mdły. Odznacza się delikatnym aromatem kwiatów akacji. Ze względu na delikatny smak i aromat oraz długo utrzymywany stan patoki jest popularnym środkiem słodzącym do wielu potraw, napojów, a zwłaszcza do deserów. Dojrzały miód akacjowy charakteryzuje się wyższą zawartością sacharozy niż inne miody nektarowe. Typowa dla miodu akacjowego jest bardzo niska zawartość związków mineralnych. Miód akacjowy należy do miodów bogatych we fruktozę, stąd jego przydatność dla chorych z lekkimi (nie insulinowymi) postaciami cukrzycy. Jako produkt  bogaty w cukry proste, łatwo przyswajalne przez organizm, jest cenną odżywką regeneracyjną w stanach zmęczenia fizycznego i umysłowego. Miód akacjowy odznacza się niską aktywnością antybiotyczną.

Miód lipowy

Miód lipowy w stanie płynnym ma barwę od zielonkawożółtej do jasnobursztynowej. Po skrystalizowaniu od białożółtej do złocistożółtej. W wyniku krystalizacji przyjmuje postać drobnoziarnistą, niekiedy krupkowatą. W smaku jest słodki, dość ostry, często z gorzkawym lekko miętowym posmakiem. Miód lipowy ze względu na różnorodność zawartych w nim składników oraz korzystne cechy organoleptyczne znajduje szerokie zastosowanie zarówno w odżywianiu, jaki w lecznictwie. Stosowany jest m. in. przy bezsenności, kaszlu, objawach grypy, przewlekłych przeziębieniach. Miód lipowy jest bogaty w enzymy, odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną.

Miód gryczany

Miód gryczany jest typowym ciemnym miodem letnim, patoka ma barwę ciemnoherbacianą do brunatnej. Po skrystalizowaniu przyjmuje barwę brązową. Przy dostępie światła w trakcie przechowywania miód staje się ciemnobrunatny, prawie czarny. Krystalizuje  powoli, przyjmując postać gruboziarnistą, niejednolitą. Ma bardzo intensywny  zapach kwiatów gryki. Smak charakterystyczny: ostry, słodki i lekko „drapiący”. Pod względem smaku i aromatu jest bardzo specyficzny i dlatego wyczuwalny jestw miodach nawet z niewielką domieszką nektaru gryki. W składzie chemicznym miodu gryczanego stwierdza się dużą ilość fruktozy. Zawiera znaczne ilości magnezu, żelaza i innych biopierwiastków, co jest charakterystyczne dla ciemnych miodów. Stwierdza się także stosunkowo dużą ilość witaminy C oraz witamin z grupy B. Miód gryczany odznacza się znaczną kwasowością. Jako miód letni bogaty jest w liczne enzymy. Badania przeprowadzone w Instytucie Pszczelnictwa w Puławach wskazują, że nawet po roku przechowywania tego produktu w temp. pokojowej, aktywność  diastazy kształtuje się znacznie powyżej normy. Miód gryczany odznacza się  wysoką aktywnością antybiotyczną.

Miód spadziowy

Miód ze spadzi iglastej ma najczęściej zabarwienie ciemne z odcieniem zielonkawym lub szarym, czasem prawie czarnym w stanie płynnym. Po skrystalizowaniu barwa rozjaśnia się, od szarobrązowej (może być z odcieniem zielonym) poprzez brązową do ciemnobrązowej (z odcieniem szarym lub zielonkawym). Miody spadziowe z drzew liściastych mają  smak łagodny z posmakiem cierpkawym, czasami  mało przyjemny  (np. spadź dębowa). Z drzew iglastych - łagodny, mało słodki,  lekko żywiczny. Zapach słaby, lekko korzenny lub żywiczny. W miodach spadziowych znajduje się znaczny procent cukru złożonego, melecytozy, zwanego też cukrem modrzewiowym, którego nie ma,  bądź jest w nieznacznej ilościw miodzie nektarowym. Jego duża ilość może być niekiedy przyczyną bardzo szybkiej krystalizacji miodu spadziowego (nawet w plastrach). Miód spadziowy stosowany jest przy chorobach dróg oddechowych, zapaleniu płuc, cukrzycy, astmie, katarze.

Miód wielokwiatowy

Miód wielokwiatowy może mieć różną barwę, od jasnokremowej do herbacianej. Po skrystalizowaniu ma zabarwienie od jasnożółtego lub jasnoszarego do jasnobrązowego. Zapach miodu wielokwiatowego jest raczej silny, podobny do zapachu wosku pszczelego. W smaku jest bardzo zróżnicowany, zależnie od składu nektaru,  słodki, łagodny do ostrego z posmakiem gorzkawym. Miód z wiosennych roślin w stanie płynnym jest jasny, ma przyjemny delikatny zapach kwiatowy i łagodny smak. Natomiast miód pochodzący z nektaru kwiatów letnich jest znacznie ciemniejszy oraz odznacza się zdecydowanym smakiem i zapachem. Miód wielokwiatowy pod względem składu chemicznego cechuje duża różnorodność. Szczególnie dużą zawartością cukrów prostych odznacza się miód wielokwiatowyz kwiatów wiosennych. Natomiast miody pochodzące z pełni lata i późniejsze są bogatsze w enzymy, biopierwiastki i związki o działaniu przeciwdrobnoustrojowym. Aktywność antybiotyczna miodu wielokwiatowego jest dość niska.

Propolis

Propolis, potocznie zwany kitem pszczelim, stanowi mieszaninę żywicy drzew i krzewów oraz wydzielin gruczołów pszczelich. Dotychczas wyodrębniono ponad 300 substancji wchodzących w skład propolisu. Wśród poznanych składników propolisu znajdują się substancje z grupy: flawonoidów, kwasów fenolowych, estrogenów aromatycznych, alkofenoli, ketofenoli, kumaryny, substancje lipidowe i woskowe, biopierwiastki, witaminy, związki białkowe i inne. Według obecnych badań uważa się, że skuteczność działania propolisu stanowi sumę działań wszystkich składników mikrobiologicznie aktywnych. Propolis działa antybakteryjnie, regenerująco i znieczulająco. Najczęściej kit pszczeli jest stosowany w leczeniu ran i różnych schorzeń skórnych. Zwalcza gronkowca złocistego, dwoinki kataralne, paciorkowce, niektóre szczepy prątków gruźlicy. Przeciwdziała rozwojowi grzybów drożdżoidalnych, wirusa grypy, zapalenia mózgu, a także niszczy pierwotniaki wywołujące rzęsistkowicę, toksoplazmozę i lambliozę. Używa się go w środkach stosowanych przy półpaścu, trądziku, łuszczycy. Łagodzi też ból w przypadku tzw. łokcia tenisisty (bolesne zapalenie mięśni i ścięgien w tej okolicy). Propolis umożliwia szybkie gojenie się sączących się ranach po amputacjach, może pomóc przy złamaniach, uszkodzeniach tkanek chrzęstnych stawów, w przypadku bolesnych pustych zębodołów. Poleca się go również wrzodowcom. Być może nowe badania dotyczące terapeutycznych właściwości propolisu umożliwią zastosowanie go w leczeniu innych ciężkich schorzeń.
Naukowcy nazywają propolis antybiotykiem XXI w.

Pyłek kwiatowy

Pyłek kwiatowy to męskie komórki rozrodcze produkowane przez kwiaty. Do wydania przez roślinę owoców, nasion konieczne jest dostanie się pyłku z pylników na znamię słupka, następnie zapłodnienie i rozwój zarodka nowej rośliny. Aby zwiększyć szansę na zapłodnienie, rośliny produkują pyłek w bardzo dużych ilościach.Pyłek kwiatowy bywa nazywany cudowną odżywką, ponieważ stanowi kompozycję wielu ważnych dla organizmu człowieka składników odżywczych. Zawiera 22 składniki odżywcze niezbędne do prawidłowego odżywiania człowieka i zachowania zdrowia. Ma w swoim składzie białka, aminokwasy, witaminy, makro- i mikroelementy. Zawiera więcej wartościowych substancji od miodu. Jest stosowany w leczeniu wielu schorzeń, działa ogólnie wzmacniająco.
Dzięki swojej dużej wartości biologicznej może być wykorzystywany u dzieci w różnych chorobach wywołanych zaburzeniami w odżywianiu, brakiem apetytu czy opóźnionym rozwojem. W przypadku dzieci anemicznych pyłek kwiatowy wpływa na przyrost czerwonych ciałek krwi, poprawia również ich ogólny stan zdrowia. Poleca się go też ludziom dorosłym, rekonwalescentom i osobom wykonującym ciężką pracę fizyczną, ponieważ działa regenerująco, powoduje przyrost wagi, zwiększa apetyt, poprawia sprawność fizyczną i umysłową. Mogą go też stosować w swojej diecie sportowcy, gdyż wzmacnia siły.
Pyłek kwiatowy ma duże znaczenie dla schorzeń przewodu pokarmowego. Reguluje procesy trawienne, m.in. łagodzi skutki ostrych zaparć. Wpływa na wielkość i skład flory bakteryjnej przewodu pokarmowego. Działa ochronnie na tkankę wątrobową, wspomaga jej odbudowę. Dlatego można go stosować w stanach zapalnych wątroby (ostrym i przewlekłym), a także w początkowym stadium jej marskości.
Kuracje pyłkowe obniżają w surowicy krwi aktywność aminotransferazy alaninowej i asparaginianowej, fosfatazy alkalicznej i bilirubiny.
Pyłek kwiatowy łagodzi i zmniejsza objawy głodu alkoholowego, dlatego też stosuje się go w leczeniu alkoholizmu. Wykazano jego pozytywne działanie na psychikę człowieka, ponieważ poprawia nastrój, przywraca optymizm, zmniejsza nadmierną nerwowość. Można go stosować uzupełniająco podczas terapii antydepresyjnej.

Znane jest też jego działanie wzmacniające na naczynia krwionośne. Dzięki zawartości rutyny zapobiega pękaniu szczególnie najdrobniejszych naczyń i uelastycznia je. Poprawia krążenie, przeciwdziałając zmianom miażdżycowym naczyń mózgowych. Można go używać w profilaktyce wylewów krwi do mózgu. Pyłek kwiatowy wspomaga też funkcje serca.

Zastosowanie w leczeniu

  • rany
  • przeziębienia
  • grypa


Podobne

Kefir, jogurt, maślanka - kwas mlekowy na dobre trawienie
zastosowanie: zaparcia

Pestki dyni - na prostatę i... trądzik
zastosowanie: trądzik, opryszczka, zniszczone włosy i paznokcie

Najnowsze

Orkisz - cudowne ziarno
Olej rzepakowy - bogactwo kwasów Omega
Otręby owsiane – pożywne, odżywcze, bogate w kwas linolowy
zastosowanie: zapobiega miażdżycy, otyłości, cukrzycy, raka jelita grubego, obniża cholesterol, zmniejszają ryzyko zachorowania na raka jelit